Leonor Fini
En 1952, coñece ao escritor polaco Constantin
Jelenski que comparte parte da súa vida. Os
anos de posguerra levará a Leonor a un sinfín de actividades: a creación de
máscaras, a participación deseños de vestuario, escenarios e figurines para
George Balanchine “The Crystal Palace”,
na Ópera de París, para Roland Petit, no Teatro Marigny, para “O Rapto do Serrallo”
na Scala de Milán, así como para pezas con Jean Mercure, Jacques Audiberti,
Albert Camus, Jean Genet, Jean Le Poulain. No verán de 1954, atopa en Córcega
un lugar onde atópase en perfecta harmonía, un antigo convento franciscano en ruínas, onde pasa cada verán pintado.
Debuxo para unha obra de teatro A demoiselle da nuit. 1948
Bocetos para personaxes de teatro. 1950
Estudo para "La Fanfarlo". Acuarela. 1969
Tamén se adicou a deseñar
figurines e escenarios para pezas de teatro. Deseñou para Elsa Schiaparelli a barra de perfume "Shocking".
Entre as súas obras máis importantes podemos citar Monou Cat (1943), que é case
un manifesto da súa actitude artística. Traballa asimesmo en ilustracións de libros (con Casa de Bonecas
de Ibsen) e en deseño de escenarios, que
combinou coa pintura ata o final dos seus días. Entre outros, destacaron os
seus proxectos para Fellini (Satyricon) ou as empregadas do fogar para Jean
Genet. Non só limitouse á decoración das representacións, senon tamén proxectou
outros elementos que van desde a fabricación de máscaras e outros elementos.
La gardienne des sources. 1967
Autorretrato.1968
As cegas. 1969
Namorada da literatura e a poesía, Leonor ten ilustrado máis de
cincuenta libros, incluíndo as obras de Charles
Baudelaire, que admiraba profundamente, os de Paul Verlaine, Gerard de Nerval
ou Edgar Allan Poe. Mentres tanto, ela continuou a crear escenarios e figurinos para ópera e teatro,
"Tannhäuser" na Ópera de París (1963), "O Consello de Amor"
Oscar Panizza, no Théâtre de París (1969) e tamén para película "Romeo e
Julieta", de Renato Castellani (1953), "A Walk with Love and
Death", de John Huston (1968).
En 1960, Leonor Fini mudouse para París en un
apartamento, Vrillière rúa, entre o
Palacio Real e a Place des Victoires.
Alí estaba rodeada polos seus amigos e os seus gatos, así como na casa en Saint-Dye-sur-Loire, ata a súa morte, o 18
de xaneiro de 1996.
A lección de botánica. 1974
O tren. 1975
E bela persa. 1976
Le carrefour d'hecate.1977
Voyageurs au repos.1978
Les carcáns. 1984
Paralelamente,
e curiosamente como moitas das súas amigas surrealistas, Fini adicouse tamén a escrita e a principios dos anos 70, publica tres
novelas: Rogomelec, Moumour, Contes pour
enfants velu e Oneiropompe.
Aínda que pareza que ela sempre se pinta a si mesma, ela o nega aínda que recoñece que a meirande parte dos creadores e creadoras o fan, e comenta en varias entrevistas que a súa pintura é unha mixtura de distintas culturas e razas, como ela misma, e que cada estética está en relación con quen pinta máis que en como pinta, sendo os seus cadros visións persoais da súa propia realidade, polo que segundo o seu interese, moitas das súas pinturas tardías xogan con fantasías eróticas e morte.
Aínda que pareza que ela sempre se pinta a si mesma, ela o nega aínda que recoñece que a meirande parte dos creadores e creadoras o fan, e comenta en varias entrevistas que a súa pintura é unha mixtura de distintas culturas e razas, como ela misma, e que cada estética está en relación con quen pinta máis que en como pinta, sendo os seus cadros visións persoais da súa propia realidade, polo que segundo o seu interese, moitas das súas pinturas tardías xogan con fantasías eróticas e morte.
En realidade a obra de Fini, posúe unha centralidade simbólica baseada no
feminino, forte e segura de si mesma, invéntase unha extrentricidade e unha
extravagancia, para sobrevivir, para non deixarse engulir pola normalidade que
se supón ás mulleres e non acepta a sumisión, razón pola que parece non
desexou formar nunca unha familia, pois non consideraba compatibles a crianza e
o matrimonio coa arte.
Retorno da viaxe II.1985
Pasaxeira. 1986
Cariátide. 1986
Moitas retrospectivas foron dedicados a Leonor Fini e a súa obra: en Bélxica (1965), Italia (1983,2005), Xapón (1972-1973, 1985-1986, 2005), os Estados Unidos (Weinstein Gallery, San Francisco, 2001-2002, 2006, 2008, CFM Gallery, New York, 1997, 1999), Francia, Luxemburgo Museum, París (1986), Dionne (1997) Galería, a Galería de Minsky (1998 , 1999-2000, 2001, 2002, 2004, 2007, 2008) e en Alemaña, o Museo Panorama, Bad Frankenhausen (1997-1998). O Museo do Hospício de Saint-Roch en Issoudun, ten, desde 2008, unha exposición permanente coa instalación "Leonor Fini Salon".
En 2007 apareceu a primeira biografía de
Leonor Fini: “Leonor Fini, Metamorfose dunha arte”, de Peter Webb.
BIBLIOGRAFÍA
Marián
L.F.Cao: Creación artística y mujeres.
Recuperar la memoria. Narcea. Madrid, 2000
Chadwick,
Whitney: “Mujer, arte y Sociedad”. Ed. Destino. Barcelona. 1999
Thomas,
Karin: Estilos de las artes plásticas en
el siglo XX. Hasta Hoy. Ed. Del Serbal. Barcelona. 1988
VVAA: “AMAZONAS del Arte Nuevo”. Catálogo
Fundación MAPHRE. Madrid. 2008
VVAA: Women Artist. Taschen.(Editado por Uta
Grosenick, Colonia) 2001
Fini na rede:
LEONOR FINI on PhotoPeach
No hay comentarios:
Publicar un comentario