MULLER-ÁRBORE: HELENA ALMEIDA no MUSEU SERRALVES

O pasado fin de semana no Museu Serralves fun ver no Museo Serralves de Porto, varias mostras: Helena Almeida "A MIÑA OBRA É O MEU CORPO, O MEU CORPO É A MINHA OBRA", "Como (...) coisas que nâo existem", exposición a partir da 31ª Bienal de Sâo Paulo e unha pequena mostra de libros de artista na biblioteca con pezas de Damien Hirst, Warhol e Dubuffet entre outr@s.

A exposición de Helena Almeida, que presenta a obra desta creadora que traballa na pintura, vídeo, debuxo e fotografía desde os anos 60 ata a actualidade, salienta a importancia do corpo, pois ela mesma é a protagonista das súas pezas, dun corpo que rexistra, ocupa e define o espazo.

S/T. 1968. Tinta acrílica sobre tea, teas e tinta dentro de bolsa de PVC

Desde o inicio da súa carreira, Almeida investiga e cuestiona as disciplinas tradicionais rachando o plano pictórico e remexendo nos límites físicos das teas nos anos sesenta para posteriormente crear a través do debuxo e a fotografía "espazos habitados". Nos anos sesenta, nunha serie de teas que realiza durante os anos 1968-69, deconstrúe os soportes tradicionais, presentando teas enroladas, coma se fose unha estrutura que cede ante o seu propio peso ou facendo unha pintura-porta.

S/T. 1968. Acrílico e soporte de madeira.

"Nunca fiz as pazes com a tela, o papel ou calquer outro suporte, Creio que o que me fez sair du suporte,através de volumes, fios e de miutas outras formas, foi sempre uma grande insatisfaçao em relaçao aosproblemas do espaço. Quer enfrentado-os, quer negando-os, eles têm sido a verdadeira constante de todos os meus trabalhos. Creio estar perto da verdade se disser que pintoo a pintura a desenho o desenho". (Helena Almeida)

Nos anos setenta a artista emprega a pintura coma se fosen extensións do seu corpo, nun traballo performativo, ao mesmo tempo que realiza deseños de raigame escultórica con fío de crin de cabalo a pezas sobre papel e cartón.

Debuxo habitado. 1975. Fotografía, tinta chinesa e crin de cabalo

Será a partir do ano 1978 cando Almeida introduce a fotografía como medio para explorar as lagoas entre a vida emocional interior e a viaxe exterior, para habitar dentro das súas obras, nunha proposta que nalgunhas pezas aparece cun forte dramatismo -"Ouve-me"-, mentres que noutras, sobre todo na década dos oitenta, as imaxes sofren un cambio de formato e escala, ata o ano 2006, nas que na serie "O abrazo", aparecen dúas personaxes que de costas a quen os mira se abrazan nun esforzo de aproximación dos corpos.

Ouve-me. 1979. Proba de xelatina e sal de prata

Main traversée par les mots d´un livre. 1980. Papel e fíos de crin

Saída negra. 1989. Papel xaponés e fíos de crin

Saída negra. 1995. Fotografía

O abraço. 2006 (Detalle de peza de 7 elementos)

As pezas que aparecen na mostra "Como (...) coisas que nâo existem", inclúe obras que estiveron na última Bienal de Sâo Paulo, en moitos casos feitas especificamente para a Bienal, máis esta mostra non é unha repetición da Bienal senon unha forma renovada que altera as pezas debido ao cambio de ubicación.