BLOG DA PROFESORA E ARTISTA PLÁSTICA PAULA MARIÑO


martes, 27 de octubre de 2015

OS PIGMENTOS: Cómo consíguense os distintos pigmentos a partir dos materiais empregados (Parte IV)

 AS ACROMÍAS

 NEGRO

 Obtense  a partir do carbón vexetal. O negro carbón,  foi usado como pigmento negro desde a prehistoria,  igual que os óxidos de ferro, que producen unha ampla variedade de cores. Dous exemplos son o ocre vermello e o ocre amarelo, que son minerais naturais.


Iride negro. 1926. Georgia O´Keeffe.


Constructivo en blanco y negro "TBA”, obra de 1933, pódese considerar unha síntese das ideas de Joaquín Torres García sobre a arte (Montevideo, Uruguay, 1874 – 1949) pois nesta peza reduce a forma dos obxectos as súas partes esenciais como xeito de pasar do concreto ao absoluto, en relación tamén coa sobriedad das sua gama cromática. 

 O BRANCO

 Minerais

Branco natural, está formado por carbonato de calcio, ou o que é o mesmo, tiza, ou creta, o pigmento branco máis antigo da terra. O nome procede da illa de Creta, xa que esta illa consta, no seu maior parte, de rocas calizas. 
 Na natureza, ademais da tiza, tamén se orixinaron outros pigmentos minerales de cor branca:
Caolín: tamén coñecido como terra de porcelana chinesa.
Branco de España: que é unha especie de ieso. Estes brancos véñense usando desde que o home empezou a pintar por primeira vez.
 Os pigmentos minerales de orixe natural teñen o incoveniente de volverse máis transparentes canto máis algutinante necesítese para obter unha pintura coa que se poida traballar ben. Canto menor é o poder cubriente, menos branca é a cor. En pintura ao óleo, perden ata case todo o seu poder cubriente e o branco vólvese gris.

Sintéticos

O primeiro pigmento branco sintético foi o branco de plomo, descubriuse no 4.000 a.C. polo  que é o pigmento máis antigo que se obtivo de forma artificial. Poñendo o metal en contacto co vapor dun líquido acedo como o vinagre, producíase unha reacción química que transformaba o plomo nun carbonato de plomo básico, que cubría o plomo cunha capa branca. Ao rascar dita capa, obtíñase un po branco, que era moi cubriente ata en óleo, obténdose unha pintura excelente. O único problema e que é altamente tóxico, o  que provovou o envenenamento de moitas mulleres, que o empregaban como producto de beleza,  ata o século XIX.


La maja vestida. Goya. 1798-1805


Condesa de Chinchón. (detalle) Goya. 1800 

 Ata mediados do século XIX, momento en que se descubriu o branco de cinc, o branco de plomo foi o pigmento branco máis importante que era demasiado caro para competir co branco de plomo. O branco de cinc, parece non ser pernicioso para a saúde humana, máis as características de ambos difieren en gran medida. O branco de cinc é transparente e o seu tonalidade é fría (moi axeitado para as transparencias ou  veladuras), mentres que o branco de plomo é cubriente e o seu tonalidad é cálida. Non foi ata o século XX, cando se descubriu o branco de titanio, unha cor inocuo con gran poder cubriente e tonalidade cálida. 


White flower on redearth.Georgia O´Keeffe. 1943

 O branco titanio é un dos mellores pigmentos  brancos, posúe o maior poder cubrinte e colorante,  en comparación ten o dobre da opacidade do branco de plomo; tamén a su estabilidade química é excepcional. Se obtiña este material dos minerales rutilo (dióxido de titanio) y anatasa, máis non foi presentado como pigmento  ata que se superaron as súas dificultades técnicas. No ano 1921  as empresas estadounidenses e noruegas comezaron a súa producción para pintura.Na actualidade emprégase na pintura ao óleo o branco de titanio e algo de branco de zinc. Do branco de titanio existen moitas variedades en canto a pureza, sendo este opaco e cálido, e o de zinc  transparente e frío, cun tempo de secado moito máis longo que o de titanio. 




 Emprego do branco en Van Gogh: na obra "Os comedores de patacas" (1885) o branco, así como os ocres, as terras e o negro, persigue os efectos de luz máis que a riqueza cromática, nunha paleta na que os ocres e terras son as dominantes e o branco serve pra resaltar as zonas de luz.


 En “O tío Tanguy” (1887), o branco serve xunto co ocre, verde e terras para superpoñerse e entrecruzarse para formar a carne, as rugosidades e a tensión das mans.


O GRIS

 É a denominación común das cores acromáticas cuia luminosidade está comprendida entre a máxima (branco) e a nula (correspondente ao negro), aínda que se aplica especialmente aos de luminosidade media.
 No traballo con pigmentos ou tintes é sinxelo crear gris acromático mediante a adición de branco e negro, ou mediante a dilución parcial da cor negra sobre un soporte branco.


O Guernica. Picasso. 1937


Bodegón de Juan Gris, con predominio da escala de grises.

No hay comentarios:

Publicar un comentario