MARUJA MALLO (Parte VIII)

 VOLTA A ESPAÑA

 En canto instáurase o peronismo en Arxentina, Maruja deixa o país e trasládase a Nova York, para regresar a España en 1965, tras vinte e cinco anos de exilio. A súa obra é cada vez máis valorada por galeristas e críticos, especialmente a crítica española máis nova, que ve nela a encarnación dunha vangarda ocultada polo franquismo. Tras a morte de Franco chegalle ou recoñecemento total; a súa culminación podería establecerse na Medalla de Ouro de Belas Artes, non 1982, e na exposición antolóxica que en 1993 lle dedica, entre unha forte polémica polo inadecuado do momento, ou Centro Galego de Arte Contemporánea. Para entón Maruja está xa moi enferma. Encamada, rodeada de postais e recordos, morre ou 6 de febreiro de 1995 na residencia de anciáns Menéndez Pidal de Madrid.

                                  

                  Grabado en homenaxe á Revista de Occidente

 

A proposta estética de Maruja Mallo, posúe unha evolución de contido que evolucina desde un primeiro realismo obxectivo, na súa serie de VERBENAS E ESTAMPAS, dos anos vinte, pasando pola destrucción obxectiva a pirncipios do anos trinta, coa serie CLOACAS E CAMPANARIOS, ata a realidade subxectiva en obras como  A sorpresa do trigo, do ano 1936. A súa última proposta estética MORADORES DO VALEIRO E VIAXEIROS DO ÉTER, reflicte viaxes cósmicas e criaturas fantásticas, e participan da estética do fráxil, con obra feita en papeles pequenos, como a obra JES-TOR.

 

 

                                 Viaxeiros do éter, anos 80