PECHE
Si, o artista en cuestión é Mark Rothko.
Para finalizar imos falar dunha obra en
particular, unha obra emblemática “Laranxa, bermello e amarelo”, do ano 1961.
Esta obra foi adquirida por David Pincus
por 66 millóns de euros, é o cadro situado no posto seis no ranking das
obras máis caras, tras pinturas tan emblemáticas como “O berro” de Much, tres
obras de Picasso (entre as que atópaso “O rapaz da Pipa”) e o “Retrato de Adele”
de Gustav Klimt.
Na obra “Laranxa, bermello
e amarelo”, do ano 1961, podemos falar de varios aspectos fundamentais:
-O formato
Punto
de partida da composición, en relación a un estilo ou “ismo”. Parece que
o emprego do formato vertical, ven dado polos recordos da infancia do artista e
ten un componente espiritual, pois nos lembra ás tumbas.
-Composición
Composto por tres
rectángulos e tres cores, que reflicte emocións como a éxtase ou a traxedia. Os
cadros producen no espectador receptivo un sentido do etéreo e un estado de
contemplación espiritual.
-Tamaño
De gran formato, pois mide
236’2 x 206’4 cm, a idea do artista é que este formato envolvente sirva para
involucrarse co elemento humano. Tenta
acadar un estado de intimidade que acolla e
envolva ao espectador. Para o artista os formatos grandes son como
dramas nos que un participa de forma directa.
-A
cor
Pinta sobre un lenzo non traballado, como un
escenógrafo, e aplica unha fina capa de cola misturada con pigmentos. Logo
fixaba dita base con cores ao óleo que percorrían os bordes do marco. Sobre esa
base aplicaba as súas capas de cor, tan diluidas que as partículas de pigmento
case non quedaban adheridas á superficie. Cada capa era aplicada con rapidez e
un trazo lixeiro.
-O
seu estilo
O artista traballa en
campos de cor, tres cores cálidos e ardentes, puros, é dicir moi saturados, en
bermello sobre un fondo carmesí lavado. Os estratos de pintura deixan de ser
formas para converterse nunha “luz interna”.
Traballa con cores puros, sobre todo o bermello, que ten unha dramática relación con
elementos como a lume, o sangue, o
ritual e a morte. Fuxindo das etiquetas, non considérase un
artista abstracto, pois para el abstracción non era un estilo, senon a forma de devolverlle á pintura o
seu antigo sentido de asombro e temor.
No hay comentarios:
Publicar un comentario