A
biografía de Camille non é moi diferente da vida de moitas outras creadoras,
marcadas pola loucura e o suicidio, artistas que aparecen reflectidas tanto no
mundo da literatura da finais do século XIX, como nas biografías de diferentes
creadoras do século XX, desde Sylvia Plat até Diane Arbus. Son mulleres que
tentan saír dun sistema opresor grazas ao delirio, que xorde cando a muller
arrisca a súa identidade dentro dun sistema que a exclúe, cando non acepta a insubmisión.
A histeria e o suicidio serán as únicas dúas saídas posíbeis, nas creadoras que
se enfrontan a sociedade e que non desexan
resignarse ao papel asignado polo patriarcado.
Camille, achégase a loucura debido aos
acontecementos que marcaron a súa vida: o rexeitamento por parte dos poderes
fácticos do mundo da arte da súa obra nos seus últimos anos creativos, a
represión levada a cabo pola súa familia e o seu mergullo na soidade imposto
por ela mesma, xa que a artista se debatera entre o que lle podería dar
beneficios económicos, benestar social e tranquilidade e a súa independencia
tanto emocional como artística. Ignorada durante moito tempo, foi denominada a Prohibida (así se titula unha monografía
sobre ela).
A pesar de ter unha curta produción, xa que
moita da súa obra foi destruída por ela mesma ou ten desaparecido, Camille fixo
esculturas dunha grande intensidade , sólida e independente, adiantándose ao
que máis tarde sería a escultura contemporánea, e revolucionou o papel da
muller artista nun mundo de hombres. O papel transgresor de Camille non impide
que o seu traballo sexa recoñecido entre os seus contemporáneos, e foi aceptada
a pesar de ser unha artista que saíase das normas e que achegábase a patróns
expresivos que naqueles anos, só estaban adscritos ao creador varón. A artista
posúe unha admirábel enteireza, unha falta de aceptación da realidade e un
orgullo que demostran a súa forte personalidade: aquela a terra coas súas mans
desde moi nova, traballa en soidade cando non ten diñeiro para pagar axudantes
e mesmo copia corpos espidos de homes, (vetado ás mulleres naquela época) cunha
violencia e unha forza inusuais nunha
artista finisecular. Porén, convén subliñar, que será precisamente ese
comportamento independente o que a converte aos ollos dos seus contemporáneos
nunha excéntrica e nunha tola, polo que remata os seus días nun psiquiátrico.
No hay comentarios:
Publicar un comentario