Nos últimos anos antes de ser pechada para
sempre, consegue poucos encargos, e as últimas adquisicións das súas obras polo
Estado desde o ano 1905 até o 1907 chegan demasiado tarde, aínda que consegue facer unha exposición individual que
acada moito éxito. Un día, tres homes botan a porta da súa casa abaixo e
colócanlle unha camisa de forza, para por orde da súa familia, ingresala nun
sanatorio psiquiátrico próximo a París, onde lle negan a posibilidade de
esculpir. Pouco coñecemos dos seus anos de internamento, tráxicos, se temos en
conta as cartas desesperadas que envía a súa familia, pedíndolles que a deixen
volver a casa para poder seguir traballando
como escultora.
O silenzo sospeitoso que rodea a súa vida
desde o seu internamento con 49 anos ata a súa norte, converten a Camille nunha
vítima sacrificada no altar do poder burgués e as súas convencións. De feito,
incluso os seus restos mortais desaparecerán, e cando tras a morte do seu irmán
Paul a súa familia tenta dar a Camille “unha
sepultura máis digna como gran artista que era”, teñen transcorridos polo
menos doce anos e a tumba desaparecera. De Camille non quedan máis pegadas que
as deixadas pola escasa obra conservada e as súas peticións de axuda a súa nai
e irmán, nas numerosas cartas enviadas, nas que repite sempre o mesmo desexo,
nunca concedido.
“Deus! Coma quixera estar en Villeneuve!”
“O meu soño sería
volver deseguida a Villeneuve”...
Valseurs (1889-1905)
http://es.wikipedia.org/wiki/Camille_Claudel
http://www.camilleclaudel.asso.fr/
http://mujeres-riot.webcindario.com/Camille_Claudel.htm
No hay comentarios:
Publicar un comentario