A orixinalidade dos
seus temas radica na relación destes coa
vida na interpretación do real, en temas tomados directamenta do cotiá e
das impresións físicas ou sentimentais, no que existe un forte intelectualismo.
Cando realiza a súa obra Clotho, é a
súa propia vellez a que explica no tratamento da materia, na fisionomía da figura; sabe sacar das dificultades
técnicas solucións perfectas e fai unha interrogación sobre o destino humano,
que mostra a decrepitude da vellez. Asimesmo na obra Sakuntala, da que fixo sete versións, trata de distanciarse do
mestre Rodín, ao escoller un tema literario, e
realiza unha obra na que os personaxes están animados por unha enerxía
poderosa. De feito o seu poder de creación é tan forte, que cando non pusúe
diñeiro, esculpe directamente sen presenza de modelos, demostrando así a
agudeza da súa mirada. A partir de 1905, Camille traballa con xesos, pois non
pode pagar materiasis máis caros, pero segue creando até o seu internamento,
pois no se obradoiro se atoparon obras inacabadas.
Clotho (1893-1897)
Camille non foi unha enferma mental, senón
unha muller de familia conservadora e tradicional, a quen a sociedade mira con
indiferenza e volve as costas cando cae.
A artista posúe conciencia de creadora, do seu papel na sociedade e da
dificultade para manterse en pé, e tamén do afastamento da artista a quen se quere facer suar sangue.
É consciente da excentricidade do seu xeito de vivir, soa, sen un home ao seu
carón, independente na creación e posuidora dun estilo propio, levando a cabo
todas as tarefas, tallar a a pedra e pulir, grazas a unha obstinada vontade
como creadora.
No hay comentarios:
Publicar un comentario